Langzaam had de bruinharige jongen zich in kleermakerszit op de bosgrond laten zaken, tussen de gedroogde bladeren die al naar beneden waren gekomen. Het was herfst, maar het natte deel van het seizoen was tot op het moment uitgebleven.
Toen Maia tegenover hem plaats had genomen leunde Ash op zijn knuppel naar voren en vroeg haar naar haar verblijf tot op het moment. Het bleef enkele seconden stil alvorens ze hem antwoordde.
‘Mijn vrijheid is afgepakt, met dank aan mijn ex, en nu zit ik hier. Ik denk dat jij ook wel begrijpt dat ik hier niet met de meest prettige gedachten zit en het liefst zo snel mogelijk wil ontsnappen. Oftewel, mijn verblijf hier is hartstikke klote tot nu toe.’ Haar woorden wekten een zacht gegrinnik bij hem op. Blijkbaar in tegenstelling tot het meisje dat nu voor hem zat, vond Ash het geheel niet zo erg om in het project te moeten verblijven. De droppings waren bijzonder luxe, hij had haargel en hij had, voor het eerst eigenlijk, ook nog eens gezelschap. Nee, het leven was zo erg nog niet.
‘Waarvoor ben jij opgepakt?’ De ogen van de jongen dwaalden even af, alvorens antwoord te geven. ’Ik heb meerdere moorden gepleegd. En ik maakte designerdrugs en verkocht ze vervolgens aan mijn vrienden. Zelf heb ik nooit gebruikt.’

Hij had haar verteld wat hij gedaan had. Hij had moorden gepleegd. En hij had designerdrugs gemaakt, iets dat hij leuk had gevonden om te doen. Zijn vrienden kwamen regelmatig bij hem, vroegen hem of hij nog iets nieuws had. En dan had hij ze met een zekere trots zijn laatste maaksel gegeven en gezien hoe ze in vervoering naar zijn klok hadden zitten kijken. Ergens was het al bizar geweest dat hij vrienden had gehad, maar het was een groep geweest waar hij zich goed in voelde. Eentje waar het veinzen van de emoties makkelijker was gegaan dan bij de rest van de wereld.
Echter bleek Maia niet blij met zijn antwoord. Met een mengeling van woede en een andere emotie die hij niet kon thuisbrengen keek ze hem aan, alvorens op te staan. ‘Fijn om met je gesproken te hebben’ – en weg was ze. Verward stond hij op, om haar door de bomen te zien verdwijnen. Hij snapte niet wat er aan de hand was, maar hij wist wel dat hij haar terug moest halen als hij het wilde weten. Zijn passen versnelden terwijl hij op haar toe rende en haar van achteren met twee armen omklemde. Bijna alsof hij haar knuffelde. ’Maia,’ klonk zijn stem zacht. ’Leg het me uit.’ Hij klemde haar tegen zich aan terwijl hij zichzelf in zittende positie op de grond liet zakken, de roodharige tegen zijn borst geklemd.

Powerplay met toestemming.

Het meisje in zijn armen begon tegen te spartelen. Eerst relatief rustig, daarna steeds meer alsof ze het meende, tot op het punt dat hij vermoedde dat als hij haar nu los zou laten, ze hem een knietje zou geven en hem vervolgens de nek om te draaien. ‘Ik hoef jou helemaal niets uit te leggen,’ werd hem kwaad toe gesist. Tot op zekere hoogte was hij het met haar eens, maar dat was nog geen oplossing voor zijn nieuwsgierigheid. ’I don’t care,’ was dan ook zijn rustige, zachte antwoord. ‘Laat me los. Laat me los, nu.’ Ze klonk nu echt kwaad, maar hij weigerde haar nu haar zin te geven. ’Eerst bied je me seks, en dan doe je dit. Misschien had ik mijn kans moeten grijpen toen ik hem had.’ Zijn stem bleef emotieloos, rustig en zacht, terwijl hij achterover leunde tot hij op de bosgrond lag. Met een korte zucht spreidde hij zijn benen en klemde ze om die van Maia. Het scheelde dat ze wat kleiner was dan hij.

‘Als je het dan echt zo graag wilt weten, ik ben opgepakt omdat ik hele drugsbendes heb uitgemoord,’ klonk de stem van de roodharige, nog net zo kwaad als eerst. ‘Dus als je niet wilt dat ik je aan het lijstje toevoeg, dan moet je me nu maar gewoon loslaten,’ siste ze erachteraan. Ash zuchtte in haar oor. ’Just so you know,’ begon hij op terloopse toon, ’No one ever OD’d under my watch or under influence my drugs.’ Natuurlijk zou dat de roodharige niet heel veel uitmaken.. Of misschien ook wel. ’Ik dealde niet, ik had geen partners, ik had vrienden die eens iets anders dan standaard wilden proberen.’ Nog steeds had hij haar in een soort houtgreep, en nog steeds probeerde ze daar uit te komen. Waarom ze niet gewoon opgaf was hem een raadsel, immers was hij veel sterker. ’En wie zegt dat je me niet alsnog afmaakt als ik je los zou laten.’ Het was geen vraag, eerder een conclusie.

‘Alsof mij dat allemaal wat kan schelen,’ klonk de bijna schreeuwende stem van het meisje. ‘Jullie zijn allemaal hetzelfde, hoeveel agenten heb je gedood?’ Maia’s stem werd nu iets kalmer, maar Ash durfde het nog steeds niet aan om haar los te laten. Haar woorden hierover negeerde hij dan ook. ’Agenten?’ Zijn toon was verbaasd. ’Ik heb nog nooit een agent vermoord. Ze wisten niets van mijn drugs af. En in eerste instantie ook niets van mijn moorden.’ De laatste zin had een meer bittere toon, daar het niet had hoeven gebeuren. ’Ze kwamen me halen toen ik sliep.’ Hij snapte haar niet. Ze was zelf net zo goed een crimineel, wat was haar fascinatie met de politie?

Ash had haar op bijzonder emotionele – voor zijn doen dan toch – toon verteld hoe zijn criminele leven in grote lijnen was verlopen. Hij snapte niets van haar plotselinge uitval. Over agenten notabene. Nee, hij had niet echt iets tegen de mensen, ze deden gewoon hun werk. Hij hield zich meer bezig met mensen die hem moedwillig tegenzaten – die belandden meestal onder de grond. ‘Laat me los Ash.’ Het meisje in zijn armen was gestopt met tegenstribbelen en ook haar stem was weer rustig. ‘Ik beloof je dat ik je niets aan zal doen.’ Met in eerste instantie nog enige twijfel, liet de jongen eerst haar benen gaan. Toen er nog niets gebeurde liet hij ook langzaam zijn armen van haar af glijden zodat ze op zou kunnen staan, of in ieder geval van hem af kon rollen.