Thirsty (OPEN!)

Op haar knieën zat het meisje aan de rand van het beekje. Zo kwam er modder op haar spijkerbroek, maar dat vond ze niet zozeer erg. Rainbow plooide haar bleke handen in een kommetje en schepte er wat water mee op, waarna ze haar handen naar haar mond bracht en het water opslurpte. Natuurlijk waren haar handen niet helemaal waterdicht, maar het werkte goed genoeg. Rainbow besteedde niet zo veel aandacht aan het water dat ertussendoor sjijpelde en op haar broek viel, waardoor er nu heel wat natte plekken op zaten. Het meisje stond weer op en veegde haar handen af aan haar broek, ondertussen wat van de modder erafkloppend. Hehe, nu had ze geen dorst meer; wat zou ze nu eens gaan doen?

Open, iedereen mag antwoorden :')

De jonge vrouw leunde tegen één van de vele bomen aan die zich langs de smalle stroom begaven. Roze blaadjes fladderden op langzaam tempo naar beneden om vervolgens op de grond of op haar lichaam te vallen. Ze was bijna begraven in de roze zooi, wat aangaf dat ze hier al een flinke tijd had gezeten. Haar blauwe ogen staarden recht voor zich uit, haar hand hing slapjes uit haar mond terwijl ze het kleine beetje dat van haar nagels over was tot bloedens aan toe af kauwde. Het kauwen werd zo nu en dan verstoord door onsamenhangend gemompel, waarop er weer stilte kwam en ze weer op haar nagels begon te bijten. Toen het bleek dat ze niet alleen was, viel haar hand naast haar neer. Een meisje van haar leeftijd knielde neer bij de rivier om wat te drinken. Het meest opvallende aan de andere jongedame was toch wel haar haren die in iedere kleur van de regenboog waren gekleurd. Geamuseerd trok de brunette haar wenkbrauw omhoog. Zoiets leuks had ze hier nog niet gezien. Ze duwde zichzelf omhoog, waardoor haar magere gestalte nog zichtbaarder werd voor de rest van de wereld. Ze stapte op het andere meisje af, nam in stilte één van de gekleurde plukken haar in haar hand. "Wat mooi!" bracht ze ineens uit, waarop ze haar niet-meer-zo-witte tanden bloot lachte.    

Het regenboogharige meisje was zichtbaar geschrokken van haar plotselinge actie, maar dat had ze al wel verwacht. Niemand vond het een comfortabel gevoel wanneer er ineens iemand voor je opdoemde. Vooral als het Étain zelf was, want de brunette had niet echt gevoel voor persoonlijke ruimte. Vandaar dat ze ook bijzonder dichtbij het onbekende meisje stond; hun neuzen konden elkaar bijna aanraken. Normaal waren mensen al achteruit gedeinsd, althans, in de normale wereld. Maar de normale wereld bestond niet meer. Étain grinnikte even zachtjes voor haar hand zich verplaatste van het haar van het andere meisje naar diens kaaklijn, waarop ze even lieftallig in haar wangen kneep. "Heel leuk," herhaalde ze zachtjes. Ze had door dat de blik van het meisje voor haar op het litteken aan haar mond rustte. Haar hand ging terug naar haar eigen gezicht, waar deze op haar litteken gezet werd. "Wil je weten hoe ik die heb gekregen?" vroeg ze, nog steeds met haar tanden volledig ontbloot. Zo staarde ze het andere meisje aan, wachtend op een antwoord.

Het meisje voor haar was nogal bleek. Niet dat Étain zelf echt een donkere huid had, maar deze vreemdeling was aan de nog blekere kant. Misschien dat ze hier nog niet zo lang was, of dat ze zich vooral in de kleine nederzettingen schuilhield. Hoe dan ook, ze had niet bepaald veel zonlicht gezien. Een briesje streek over het gebied, wat het water lichtjes deed rimpelen en de haren van Étain voorzichtig meenam. Ze staarde langs het meisje heen naar het stroompje, vroeg zich af hoe diep het was. Diep genoeg om iemand in te verdrinken, dat was zeker. Haar ogen schoven weer terug naar de vreemdeling die vrolijk uitriep dat ze het verhaal wel wilde weten. De ogen van Étain lichtten op. "Mijn vader was een alcoholist. Mijn moeder was een lafaard," begon ze, terwijl ze nerveus haar lippen likte en aan het restant van haar nagels plukte. "Je hoeft maar één slechte dag te hebben. Mijn vader had een slechte dag," ging ze langzaam verder. Soms wist ze het verhaal niet helemaal meer, dus moest ze een beetje nadenken. En eventueel wat improviseren. "Hij pakte het keukenmes, weet je wel, zo'n vleesmes. Zo'n grote... Zette het in mijn mond en deed dit," zei ze, wijzend naar het litteken. Ze liet even een stilte vallen, wat was er verder eigenlijk gebeurd? Haar ogen lichtten weer op. "Je had mijn moeder moeten horen schreeuwen!" zei ze, haar lach amper in houdend. Terwijl ze uitlachte, liet ze een magere hand door haar ongewassen haren strijken. "Mama was ineens zo'n lafaard niet meer." Misschien was dat wel beter geweest, anders had ze nu twee littekens gehad. Aan de andere kant, dan had ze een leuke permanente glimlach gehad.

Het enige wat ze zich nog echt herinnerde, was het gevoel dat haar mondhoek bijna tot aan haar oor werd opengespleten. Ze weet niet of ze geschreeuwd had, of het bloedde, hoe het precies allemaal was gegaan. Ze wist alleen nog de pijn en het litteken dat als een zieke souvenir op haar gezicht stond voor iedereen om te zien. Étain's gezicht verloste zich van de sprankelende ogen en de glimlach toen het meisje luidruchtig meedeelde dat ze erbij had willen zijn. Vervolgens werd ze meegetrokken in een dikke knuffel. Het bleke meisje liet weten dat ze haar moeder graag had horen schreeuwen. Étain's hand kroop naar de keel van het andere meisje, waar het een sterke greep op beide weerszijden van haar nek legde. Étain likte haar lippen even bedenkelijk. Ze was niet bepaald iemand met een plan, alles ging eerder impulsief. "Ik wil jou wel eens horen schreeuwen," zei ze zachtjes. Nogmaals likte ze gauw haar lippen, het was onderhand een soort van tic geworden. Vervolgens liet ze haar hand weer naast haar eigen lichaam hangen en creëerde wat meer ruimte tussen de twee. "Heb je nooit geleerd om niet over iemand's moeder te praten?" mompelde ze vervolgens, half verstaanbaar. Manieren, manieren. 

Aan de palm van haar hand voelde ze het hele lichaam van het meisje verstijven, voor even maar. Toch genoot ze altijd met teugen van al die kleine emoties en reacties. Hoe de keel uitzette wanneer iemand naar adem hapte, hoe warm de huid werd wanneer iemand bang was. Ze wist dat ze niet genoeg kracht had om veel uit te halen op dit moment. Ze was mager, ongetraind, zwak. Ze had betere tijden gekend, dat was zeker. Maar ze was ook vindingrijk, kon veel met weinig. Toen Étain het meisje los had gelaten en afstand had gedaan, stond die grote glimlach nog steeds op haar smoel. En ze had eigenlijk niet anders verwacht; die glimlach had het bleke gezichtje niet verlaten sinds Étain haar gezien had. Ze was een doorzetter, er brandde toch iets van een vuur in haar en het was amuserend voor zolang het voortduurde. De vreemdeling gaf vervolgens aan dat soort manieren nooit geleerd te hebben en Étain schudde zachtjes met haar hoofd. "Het maakt ook niet uit. Ze bestaat niet meer," mompelde ze, half tegen zichzelf, half tegen de ander. Even kort grinnikte ze weer. "Ze was er nooit echt om mee te beginnen." Ze likte haar lippen bedenkelijk, zich afvragend wat ze nu moest doen. "Jij hebt vast ook wel mommy of daddy issues. Met zo'n haarkleur," ging ze ongecensureerd verder met haar chaotische gedachtegang. Alleen mensen die zich ergens tegen wilden afzetten, zouden zoiets drastisch doen, toch?    

Er verscheen een kleine grijns op haar gezicht toen ze antwoord kreeg op haar politiek incorrecte vraag. Blijkbaar hadden haar ouders geen tijd voor haar gehad, en zoals (bijna) iedereen wist, konden isolatie en verwaarlozing tot bijzondere dingen leiden. En blijkbaar was haar naam Arianne, iets dat Étain waarschijnlijk nog wel zou onthouden. Ze luisterde in stilte verder terwijl Arianne haar verhaal deed. Had ze een soort van alter ego geschapen? Het was iets dat vaak gebeurde bij slachtoffers van misbruik. Soms kon de geest het niet meer aan en leek het haast in tweeën te splijten. Of in drieën, vieren, vijven. Hoe gek je het maar wilde maken. En dit alter ego heette Rainbow, wat ergens ook weer de haarkleur verklaarde en vice versa. Étain trok geïnteresseerd haar wenkbrauw omhoog. "Ouders zijn vergankelijk," zei ze toen rustig. Ze waren makkelijk te vervangen, door alles en iedereen. Door een vriend, door jezelf, door een goed boek. Om als persoon gevormd te worden, had je geen ouders nodig. Om het goed te laten verlopen misschien wel, maar dat was een volledig andere zaak. Étain likte haar lippen en haalde een magere hand door haar haar, waaruit een vrij grote pluk meekwam. Weinig eten had zo zijn nadelen. Ze grinnikte zachtjes terwijl ze de lange haren op de grond liet dwarrelen. "Wie heeft jou grootgebracht, Arianne?" Was het haarzelf? Haar kleurrijke alter ego? Had ze wel iemand gehad die belangrijk voor haar was geweest? Étain was aan het graven en het werd alsmaar interessanter.

Het was duidelijk dat ze nu met Rainbow te maken had, want het meisje werd boos toen ze de naam Arianne gebruikte. Ze gaf aan dat Arianne niet meer bestond, wat Étain alleen maar nieuwsgieriger maakte. Was er echt niks meer over van het meisje dat ze eens was? Het moest allemaal vast wel een stuk traumatischer geweest zijn dan 'papa en mama lieten me altijd alleen' om zo'n breuk tussen beeld en realiteit te creëren. Étain was nog even stil, wachtend op een antwoord waarvan ze vrij zeker wist dat het toch niet meer zou komen. Toch leek het meisje behoorlijk in gedachten, iets dat ervoor zorgde dat die constante glimlach verdween. Blijkbaar was glimlachen iets dat ze bewust deed. Maar waarom? Étain begon weer aan haar nagels te krabben, waar nog maar weinig van over was. "Niets persoonlijks," mompelde ze, amper hoorbaar. "Niets persoonlijks. Ik vind mensen gewoon... heel interessant," mompelde ze verder. Het interesseerde haar wat mensen bewoog bepaalde dingen te doen. Misschien dat ze anderen daarom ook zo ver had gepushed.