Met een vertwijfeld gezicht wandelde de blonde jongen door een voor hem nog praktisch onbekend dorpje. Zijn handen speelden met het zakmes dat hij te pakken had weten te krijgen, maar hij was er met zijn hoofd niet bij. Hij was bij wat hij op het punt stond te gaan doen; zich aansluiten bij een gang. En dat vond hij doodeng. Hij had nog geen huis, had de afgelopen nachten steeds ergens anders verbleven, en daar was hij wel klaar mee. Met andere woorden, als hij zich aansloot kon hij misschien ook direct een huis betrekken. Niemand wist hoe blij hem dat zou maken. Maar zo makkelijk was het allemaal niet; eerst moest hij op zoek naar het hoofd van de gang. Was dat nou Mei? May? Maia? Maia, dat was het.

Alert stopte Blue het mes in zijn handen weer in zijn broekzak. Het had voor hem vreemd gevoeld om zijn telefoon achter te moeten laten voor hij hier gedumpt werd, het naakte gevoel van niets in zijn rechter broekzak hebben maakte dat hij nog steeds af en toe paniekerig aan zijn zak voelde – om zich weer te bedenken dat hij het ding achter had moeten laten.
Zijn aandacht verschoof toen hij een persoon een huis uit zag komen. Hij versnelde zijn passen, in stilte een gebed opzeggende dat het was wie hij zocht. Hoe dichter bij hij kwam, des te zekerder hij was dat hij de juiste persoon voor zich had. En dat terwijl zijn zoektocht geheel zo lang niet was geweest. ’Maia Maddox..?’ klonk zijn stem wat aarzelend.

Met zelfverzekerde tred kwam de roodharige zijn kant op gelopen, wat Blue eigenlijk alleen nog maar zenuwachtiger maakte. Hij probeerde het angstvallig te verbergen en bleef daarom maar gewoon staan waar hij stond, een onleesbare expressie op zijn gezicht. ‘Dat is mijn naam ja,’ klonk haar stem verrassend vriendelijk. ‘Het spijt me dat ik niet weet wie jij bent, maar… hoe heet je?’ Diep ademde hij in, alvorens haar antwoord te geven. ’James Blue. Zeg maar Blue.’ Even nam hij het meisje voor hem in zich op, alvorens over te gaan op de rede van zijn komst. ’Klopt het dat je de leader bent van.. Reflex?’ Hij hoopte van harte dat hij de naam van de gang goed had onthouden. Immers deed de naam er voor hem niet zo toe – de naam van de leader des te meer.

’James Blue. Zeg maar Blue.’ Even nam hij het meisje voor hem in zich op, alvorens over te gaan op de rede van zijn komst. ’Klopt het dat je de leader bent van.. Reflex?’ De roodharige voor hem - Maia dus – knikte hem toe. Gelukkig, dan wist hij in ieder geval dat hij goed zat. Nu moest hij het er nog levend vanaf zien te brengen. ‘Dat klopt. Ben je hier omdat je lid wilt worden…?’ klonk haar stem. Blue knikte even. ’Dat klopt,’ antwoordde hij om het nog iets duidelijker te maken. ’Ik hoop dat dat mogelijk is,’ mompelde hij er achteraan, bang dat de gang te groot zou worden – of dat hij er simpelweg te slap uitzag om toegelaten te worden.

Blue had met een soort instemmend gemompel laten weten dat hij inderdaad graag lid wilde worden van de gang – mocht dit nog mogelijk zijn. Maia had simpelweg geknikt en hem laten weten dat hij haar moest volgen, terwijl ze hem voor ging naar god wist waar. Toch op zijn hoede bleef hij enkele passen achter haar, met het idee nog wat ruimte tussen hen te hebben – als een soort buffer, zogezegd. Er waren immers twee opties; 1; het vragenvuur zou zo beginnen, of 2; ze zou zo proberen hem tegen de grond te krijgen. Eigenlijk was hij voor beiden nog niet helemaal klaar.

Met een in zijn ogen veilige afstand liep hij achter het roodharige meisje aan, bang dat ze zich plotseling zou omdraaien om hem iets aan te doen. Echter leek ze zelf ook niet helemaal op haar gemak met het feit dat ze iemand achter zich had lopen. Misschien zat het wel in hun bloed, in hun manieren; niemand was écht helemaal te vertrouwen en je wilde liever niemand je rug toekeren. Helemaal een onbekende niet.
‘Dus Blue,’ begon ze met een kleine blik over haar schouder. ‘Waardoor ben je hier terecht gekomen?’ Er kwam een kort gegrinnik uit zijn mond, waarna er een scheve grijns bleef staan. ’Ik heb mensen gemarteld. Ik heb mensen levend gevild.. Laten we het er op houden dat ik mensen met PTSD naar huis gestuurd. Anderen heb ik onder de grond geholpen.’ Hij haalde kort zijn schouders op, niet het minste bedenkelijk over de herinneringen die bij hem binnen kwamen.

‘Waarom heb je dat allemaal gedaan?’ klonk het haast verraste antwoord van de roodharige. Blue schoot kort in de lach. Ze was niet de enige die hem aanzag voor een lief, schattig blond jongetje. Maar helaas, hij had een vader gehad die graag met hem joeg, en daar had hij bijzonder veel nuttige dingen geleerd. Dingen die hij op andere dingen dan dieren had toegepast, toen de herten en konijnen hem de keel uit waren gaan hangen. Tja. ’Ik had geen uitdaging meer in de herten, konijnen en zwijnen. Ik zocht iets nieuws. En toen liep iemand me voor de voeten..’

’Ik had geen uitdaging meer in de herten, konijnen en zwijnen. Ik zocht iets nieuws. En toen liep iemand me voor de voeten..’ zo had hij haar naar waarheid verteld. Hij had er zijn schouders bij opgehaald, wat scheef gegrijnsd. Nee, hij zat niet met zijn daden. En hoewel ongeloofwaardig, zat hij ook niet met het feit dat niemand de daden achter hem scheen te zoeken. Des te makkelijker maakten ze zijn leven. Toen ze hem vroeg of hij zichzelf dat aan had geleerd, schudde hij kort zijn hoofd. ’Nee, ik joeg altijd met mijn vader. Die wist er alles vanaf.’

’Nee, ik joeg altijd met mijn vader. Die wist er alles vanaf.’ had hij haar verteld. Waarom hij precies de verleden tijd gebruikte voor de laatste zin, dat was voor hem eigenlijk ook nog een raadsel. ‘Nu niet meer dan?’ het meisje was naast hem komen lopen. Vermoedelijk vond ze het nog steeds vervelend hem achter zich te hebben. En als hij eerlijk was, had hij haar liever vóór zich. Toch haalde hij, uiterlijk nog steeds ontspannen, zijn schouders op. ’Nu zit ik hier en zal ik nooit meer in contact komen met mijn vader, mijn moeder, of wie dan ook die ik hierbuiten achter heb moeten laten.’ Nu werd hij echter toch wel enigszins nieuwsgierig. ’En als ik vragen mag, waarom zit jij hier?’