Langzaam rolde de roodharige van hem af, waarna ze opstond en haar haar weer in model bracht. Ash was ondertussen rechtop gaan zitten, maar had nog niet de behoefte gehad op te staan. ‘Was dat nu zo moeilijk?’ vroeg ze hem. Een emotieloze lach rolde tussen zijn lippen vandaan. ’Ja. Zo moeilijk was dat inderdaad. Ik leef liever nog een paar dagen langer en mijn kruis is me ook lief,’ antwoordde hij haar vraag. ’Maar nu ben ik toch wel erg nieuwsgierig naar de rede van je plotselinge.. moordlustigheid.’ Strak staarde hij haar aan, oprecht benieuwd naar haar antwoord. Hij had het nog nooit meegemaakt, iemand die zo bliksemsnel van mood veranderende.

‘Ik ben niet altijd psycho geweest,’ begon ze. ‘Mijn ouders waren agenten, ze waren altijd bezig met het opsporen van drugsbendes. Totdat mijn moeder tijdens een missie is doodgeschoten. Mijn vader draaide helemaal door. We verhuisden naar een andere stad, hij veranderde onze identiteiten en begon zelf met het uitmoorden van drugsbendes. Het duurde niet lang voordat hij mij ook leerde om te moorden. Het duurde ook niet lang voordat hij aan hetzelfde einde kwam als mijn moeder.’ Ze was onderhand tegenover hem gaan zitten. Echter kreeg hij het idee dat ze in enkele momenten in huilen uit zou gaan barsten. Hij besloot op te staan en naast haar te gaan zitten. Dit maal voorzichtig, sloeg hij zijn armen om haar heen en drukte hij haar tegen zich aan. ’Het spijt me van je ouders. Maar het verklaart wel dat je flipte zodra ik het woord ‘drugs’ in mijn mond nam,’ sprak hij zacht.

Ash was opgestaan en had de roodharige praktisch in zijn armen genomen. Hij had verdriet nooit goed begrepen, maar hij begreep wel dat verdrietige mensen iets geruststellends nodig hadden. Dat besloot hij dan maar te bieden in de vorm van een soort knuffel. Hij had haar verteld dat het hem speet van haar ouders. Dat hij nu begreep waarom ze zo geflipt was en was weggelopen. Ergens had hij er bewondering voor dat ze hem niet direct flink in zijn kruis had geschopt. ‘Sorry, ik had niet zo moeten flippen. Dit zijn mijn problemen, niet de jouwe,’ had ze gefluisterd. De bruinharige jongen schudde kort zijn hoofd. ’Ik geloof niet dat er hier mensen zonder problemen zitten, Maia.’

Hij had haar op kalme wijze verteld dat hier vermoedelijk niemand zonder problemen zat. Immers als je geen problemen had, had je maar weinig gegronde redenen om hier achtergelaten te worden. Hij had er echter niet op gerekend dat het meisje zich af zou gaan vragen waar hij dan wel niet mee kampte. ‘Welke problemen heb jij dan?’ Ash liet een zachte zucht ontsnappen, hier had hij op kunnen rekenen. Misschien moest hij open kaart met haar spelen, haar laten weten dat liefde voor hem niet zo bestond als het voor haar deed. Alhoewel Maia vast niet dom genoeg zou zijn om verliefd op hem te worden. ’Ik ben een rasechte psychopaat. Ik ken alleen bijzonder oppervlakkige emoties.’ Waarom vertelde hij haar dit nu? Niemand wilde seks met een persoon zonder diepgang. Hij zette grote puppyogen op, in de hoop er nog een soort grap van te kunnen maken. ’Verder ben ik heel lief.’

’ Ik ben een rasechte psychopaat. Ik ken alleen bijzonder oppervlakkige emoties,’ had hij haar, voor een keer eens veel en veel te eerlijk, verteld. Direct daarna kon hij zich wel voor zijn kop stoten. Ondanks wat hij haar tot nu toe al geflikt had, leek het meisje hem bijzonder… graag te mogen. Hij wist niet hoe hij het anders moest beschrijven. En eerlijk was eerlijk, hij wilde dat absoluut nog even niet verknallen. ’Verder ben ik heel lief’ had hij er met puppyogen aan toe gevoegd. Haar reactie was niet wat hij verwacht had. Een stomp tegen zijn schouder met ‘Ja vast, want wij psychopaten zijn allemaal zo lief.’ Hij grinnikte kort. ’Wij zijn ontzettend lief. Maar helaas, en dat meen ik voor de verandering oprecht, zitten wij ook vast aan een strak tijdsschema. Zelfs hier.’ Met een schuine grijns plaatste hij een kus op haar mondhoek, en stond vervolgens op om vervolgens een hand op te steken. ’Tot snel, mooie Maia.’ Met die woorden verdween hij tussen de bomen.