Met haar benen over elkaar gekruist in kleermakerszit zat het tengere meisje aan de kant van het meer. Ze had een takje in haar hand, waarmee ze in het water roerde en rimpelingen creëerde. Als ze ermee stopte kon ze haar weerspiegeling zien, haar lange regenboogkleurige haren die haar bleke gezicht omringden. Haar felblauwe ogen en haar eeuwige glimlach. Sommigen dachten dat ze het fakete; dat ze niet altijd vrolijk kon zijn. Maar ze hadden het fout. Rainbow kende geen emoties buiten gelukkig - en misschien boos, maar dat was al zeldzaam. En dan moest je bang zijn; het magere meisje was misschien niet bepaald sterk, maar ze was slim. Ze kon je zo lokken naar een verlaten gebied, vastbinden, en met een glimlach op haar gelaat zou ze je stukje bij beetje uiteenhalen; de vingers van je handen kappen, de tenen, de handen en voeten, de armen en benen; de organen. Maar ze zou je laten leven, want anders zou ze er geen plezier meer aan hebben. wat is er nu de fun aan als je hun gillen niet kunt horen, hun smeekbeden en hun bekentenissen? Rainbow richtte haar aandacht weer op het water. Een rood blaadje kwam haar kant op drijven; ze stuurde het weer weg met de stok. Het was herfst, straks werd het winter. Zoals naar alles keek ze er naar uit. Dan kon ze met sneeuwballen smijten en ijs in de nek van nietsvermoedende voorbijgangers duwen! Of dat was toch wat ze gedaan had als ze thuis was. Ze vond het leuk om hun te zien schreeuwen en om dan de boze blik te zien; ze zouden haar toch niets doen. Hier? Hier was ze daar zo zeker niet van.

Eerste post Maia (daarna mogen er anderen bijkomen!)

het tengere meisje hoorde de andere al afkomen, al wist ze niet aan de voetstappen of het een jongen of een meisje was. De blaadjes kraakten onder de voeten van de nieuwkomer. Pas toen die begon te spreken kon ze uitmaken dat het wel degelijk een meisje was, waarschijnlijk ongeveer haar leeftijd? Dat was altijd moeilijk af te lezen uit een stem. Rainbow stond op en wierp haar stok in het water. Ze haalde haar lange regenboog haar naar achteren met haar handen en bestudeerde het roodharige meisje voor haar met een grote glimlach op haar gezichtje. Ze was emotieloos, praktisch het tegenovergestelde van Rainbow; of toch op het eerste gezicht. Ze wist honderd percent zeker dat ze, net als zijzelf, niet zo onschadelijk was als de meesten misschien zouden denken. "Hey!", begon het kleine meisje vrolijk. Ze waren even groot, wat Rainbow altijd wel fijn vond. Dan moest ze niet steeds zo opkijken naar haar. Ze veegde haar handen af aan haar jeansbroek en stak toen haar rechterhand uit. "Inderdaad! Je kan me Rainbow noemen." Nog steeds was haar stem vrolijk, bijna overenthousiast, en de glimlach was nog geen seconde van haar gelaat verdwenen.

Haar blauwe ogen twinkelden met een bijna kinderlijk enthousiasme toen het andere meisje haar hand schudde en zich voorstelde. Maia - dat was een mooie naam! Het tengere meisje zag wel dat de glimlach van de andere ietwat geforceerd was, maar dat maakte haar niet geweldig veel uit. Rainbow haalde haar schouders op bij Maia's vraag. "Ik, ah.." Ze dacht terug aan de dag die haar naar hier gebracht had. het was een mooie zonnige dag geweest, aan het strand. Haar vriendje - Thobias heette hij - en zij waren op uitstap geweest, samen. Rainbow had de dag lang voorbereid, het zou perfect geworden zijn; als hij niet zo'n partypooper was geweest. "Ik heb m'n vriendje gecastreerd.", antwoordde Rainbow, trots en met een dromerige glimlach op haar gelaat. Ze herinnerde zich zijn schreeuw nog - het was het prachtigste geluid dat ze ooit gehoord had.

Rainbow greens terug naar Maia. Ze vond haar wel leuk, besloot ze; ze leek niet echt een bedreiging, al ging ze daar niet meteen vanuit gaan. Bij het antwoord van het roodharige meisje knikte ze. "Ik verveel me hier!", kloeg ze, al veegde dat niet de glimlach van haar gezicht. het werd soms bijna eng, haar afwezigheid van elke emotie behalve vrolijkheid. Als je haar tegenkwam op straat of maar heel even met haar sprak, leek Rainbow een heel gewoon meisje, dat misschien net geweldig nieuws gekregen had of gewoon een goede dag had; maar iedereen die langer dan vijf minuten met haar sprak, vond haar ronduit creepy. Niet dat dat haar zo veel uitmaakte, natuurlijk; ze deed wat ze wou, of anderen dat nu goed vonden of niet. Zolang ze bleef leven, maakte het haar allemaal niet uit. Soms vond ze het zelfs tof, om pijn te hebben; hoewel Rainbow ook moest toegeven dat ze de pijn van anderen leuker vond dan haar eigen pijn.

Het slanke meisje tilde haar hand op en tikte even nadenkend op haar kin, een beweging die er bijna uitzag alsof hij zo uit een cartoon gehaald was. Rainbow deed dat graag; misschien was het omdat haar ouders haar zo vaak voor de tv hadden gezet om haar bezig te houden, aangezien ze dat een betere bezigheid vonden dan kleine diertjes martelen gewoon om hun pijn te zien. "Ik denk dat ze ons gewoon terug zetten.", antwoordde ze uiteindelijk. Terwijl ze ndacht was haar glimlach geminderd, maar bij haar volgende gedachte verwijdde hij weer tot een grijns. Een grijns die wel tot achter haar oren leek te komen - zoals dat andere meisje dat ze tegengekomen was, die had een litteken in haar mondhoek alsof haar grijns haar gezicht gescheurd had. Ze had haar dan verteld hoe ze eraan gekomen was.. Nog steeds wenste Rainbow wel dat ze erbij geweest kon zijn. "Ik hoop echter dat ze je dan publiek martelen - dat is tenminste nog wat entertainment voor de rest van ons.", vervolgde ze, een grote grijns op haar gezicht en met een toon alsof ze over haar favoriete cartoon praatte.

Rainbow haalde haar schouders op bij wijze van antwoord. ze kon zich niet echt herinneren dat ze niet vrolijk was - niet recent, in ieder geval. Misschien toen ze nog kind was, dat ze dan boos of verdrietig was omdat mama wéér niet thuis was - maar dat had ze snel afgeleerd. "Wat voor nut heeft het je tijd te verdoen met andere emoties.", antwoordde ze, haar ijsblauwe blik op de lucht werpend toen er een vogeltje overvloog. Het slanke meisje was snel afgeleid; het was alsof ze nooit opgegroeid was, nog steeds de geest had van iemand van 5 jaar oud, maar dan zei ze dingen die toch suggereerden dat ze slimmer was dan ze meestal liet blijken.. Toen ze haar blik weer op Maia wierp lag er een bijna dreigende ondertoon in. "Hoewel ik ook wel boos kan zijn.", vervolgde Rainbow, dezelfde bijna dreigende ondertoon in haar stem - al was het subtiel genoeg om niet direct een dreigement te zijn. Ze mocht dan niet bijster sterk of snel zijn, ze was slim genoeg om zichzelf te beschermen en te wreken - met een glimlach op haar gezicht.

Rainbow haalde haar schouders enkel op. Tuurlijk, voor haar was het fun als ze boos was - entertainment. voor de anderen.. Niet zo zeer. Maar dat was juist wat ze er zo leuk aan vond. Er was niets aan als de ander het ook geweldig vond, wat voor nut had het dan om haar vrolijkheid op te geven? Bij de volgende vraag van Maia pruilde ze even, net als een klein kind die geen snoep kreeg. "Hij wou niet meespelen.", antwoordde ze, kinderachtig als ze was - haar stem verhoogde zelfs een ietsiepietsie, maar dat was express gedaan. Ze hield graag het imago van kinderlijke geest op, dan was het zoveel leuker als ze opeens doorhadden dat ze soms veel volwassener was dan men dacht. Hij had gehuild toen hij het doorhad.. Het was zo grappig. Hij had haar gesmeekt, had beloofd alles te doen, geld te geven - alsof hij nog niet wist dat dat haar niets uitmaakte. En ze had hem achteraf nog goed verzorgd, had de wonde ontsmet en alles. Waarom was hij dan zo boos op haar? Hij was echt egoïstisch, als hij haar dat pleziertje nog niet wou geven. Ze had hem waarschijnlijk zijn 'spul' laten houden als hij meer meegespeeld had, dat was immers ook nog leuk voor haar. Maar nee, hij moest het zo nodig gaan verpesten.

Rainbow knikte als antwoord. Hij was het gaan verklikken, als een klein kind dat gaat huilen bij mama omdat iemand zijn lolly had afgepakt. Ze grinnikte even in zichzelf bij haar vergelijking. Lolly. Ha. "Het moest gewoon een leuk weekendje worden, als hij niet zo'n huilbaby was geweest. Ik had nog veel meer gepland.", ging ze verder, haar ijsblauwe ogen weer op de lucht gericht als ze terugdacht. Ze had zo veel plannen gehad, ze had nog zo veel willen doen. Rainbow had haar hele messencollectie klaargelegd - messen die ze verzamelde van kinds af aan, om dieren mee te martelen en waarmee ze zelfs af en toe op zichzelf had geëxperimenteerd. Dat had ze echter nooit zo leuk gevonden. En die éne keer dat ze het dan in het echt wou doen, op mensen, op iemand die ze dacht dat ze kon vertrouwen, moest hij de huilbaby spelen. Humpf. Ze was blij dat ze 'm gecastreerd had, want hij was duidelijk geen man.

"Ah," antwoordde Rainbow, haar blik nog steeds eerder op de lucht gericht dan op Maia. "Je hebt me verkeerd begrepen, denk ik." De serieuzere uitdrukking op haar gezicht veranderde weer in een grijns toen ze haar ijsblauwe ogen terug naar beneden bracht. "Het was niet zo zeer uit boosheid, weet je." Het regenboogharige meisje stopte regelmatig in haar verhaal, als om spanning te brengen; ze hield wel van wat drama, wat toneelspelen, dat maakte alles wat leuker. "Ik heb 'm vastgebonden, met zijn armen boven zijn hoofd en zijn benen gespreid. Dat vond hij opwindend; we hebben het uitgebreid besproken, op voorhand. Ik werd zijn meesteres." Rainbow grijnsde weer haar witte tanden bloot. "Maar hij begon terug te krabbelen; hij smeekte me om hem weer los te maken van zodra hij het mes zag. Pff. Pretbederver." Dat laatste was erachter gemurmeld. "Ik hield van zijn krijsen, dus in ieder geval was het voor één van ons gelukt. Ik heb 'm zelfs losgemaakt daarna en de wond verzorgd; hoewel ik moet toegeven dat ik misschien ruwer was dan nodig met het ontsmetten. Ik kan niet geloven dat hij me zo zou verraden, nadat we het besproken hadden en dat allemaal gewoon omdat hij wou terug krabbelen, in plaats van mee te spelen zoals de afspraak was. Oké, misschien had ik niets gezegd van het snijden, maar dat kon hij toch verwachten, nee? Hij kende me al langer dan een dag toen, pfuh." Op het einde begon ze wat te ratelen en heel snel te spreken, wat ze wel vaker deed wanneer ze iets niet of juist héél leuk vond.