Spilled | Alice

Al uren zat hij daar; de regen die in stromen naar beneden kwam deerde hem niet. Zijn platinablonde haar zat vastgeplakt aan zijn gezicht, maar zijn ijzig blauwe ogen keken neutraal naar hetgeen dat hij in zijn handen hield. Om zijn lippen was het spoor van een glimlach te vinden. De blonde jongen had bij zijn eerste dropping een simpel zakmes te pakken weten te krijgen; geen tierelantijntjes, alleen een mes dat hij op een veilige manier op kon bergen door het in te klappen. Op het moment verminkte hij een tak met het scherpe zilveren lemmet. Het riep herinneringen bij hem op, die van bloed en losse huid, en lieten hem bijna huilen van de weemoed die kort over zijn lijf spoelde; hij wilde naar huis. In plaats van aan het gevoel mee te geven knipperde hij het overbodige traanvocht weg en streek even met zijn duim over de scherpe kant van het lemmet. Wat hij thuis kon, kon hij immers hier ook.