Poisonous heart || Ash

Hij had uitgesproken dat ze met zijn tweeën al een heel stuk meer intimiderend zouden zijn dan hij op het moment in zijn eentje was, echter was het antwoord vlak, en niet wat hij gehoopt had dat het zou zijn. ’Maar geen interesse is geen interesse, uiteraard.’ Zoals altijd klonk het niet boos, niet geërgerd. Louter een constatering.

Daarna had hij hem het aanbod gedaan hem een rondleiding te geven in het huis dat, niet helemaal bij toeval, dicht bij het zijne stond. Met lichte tegenzin ging hij de jongen voor, het huis in. Hij hield er niet van als mensen achter hem liepen, hij had ze liever voor zich waar hij ze kon zien. ’De huiskamer.’ Met een simpel armgebaar wees hij de kamer aan en duwde hij de deur open, zodat de andere jongen hem kon bekijken. Het was schaars gemeubileerd, maar wat er moest zijn dat was er. Net zoals in de rest van het huis.

‘Je hebt me nooit horen zeggen dat ik geen interesse had,’ antwoordde Mason. Met enige verbazing draaide Ash zijn gezicht kort naar de ander toe. ’Ik had iets anders uit je woorden opgemaakt. Dus kan ik er van uitgaan dat je interesse hebt?’ Dan kon hij direct wat dingen proberen om te zien of hij wel interesse in Mason had.

Ondertussen was hij de huiskamer in gelopen om deze aan de jongen te laten zien. Nee, het was geen villa, maar het was toch zeker een soort van gemeubileerd. ‘Ze zorgen beter voor hun criminelen dan ik eigenlijk zou verwachten,’ merkte de ander op. Ash knikte even. ’Ik denk dat ze willen voorkomen dat we hier heel graag weg willen.’

‘Ik leef normaal niet echt in een groepsverband, maar ik denk dat het best verstandig is in deze situatie om dat wel te doen. Dus ja, je kan er van uitgaan dat ik interesse heb.’ Ash knikte simpelweg bij het horen van dit antwoord. ’Interessant,’ was het enige dat hij er op het moment op te zeggen had. Dan moest hij er maar eens werk van maken. ‘Dan moet ik toch maar een beetje blij zijn dat ik niet gewoon in de gevangeniscel beland ben,’ zei de bruinharige jongen, met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. ‘Hoewel het hier wellicht iets gevaarlijker gaat worden, zodra het drukker wordt.’ Ash knikte nogmaals. ’Dan moeten we er maar voor zorgen dat het niet al te druk wordt, denk je niet?’ De stille suggestie in zijn woorden moest niet erg makkelijk te missen zijn. Hij liep achter Mason langs, in eerste instantie op weg naar de trap, maar hij bedacht zich en deed een goede poging om de benen van de ander onder hem weg te trappen. Zijn inwijding mocht dan nog geen vast plan hebben, maar moest toch ergens beginnen.

‘Dat lijkt me een prima idee,’ luidde het instemmende antwoord van de ander, terwijl Ash zich omdraaide in de richting van de deur. Echter toen hij, bij wijze van test, met een been uithaalde was de ander al half omgedraaid en wist deze zijn trap goed te ontwijken. Een kleine grijns verscheen rond Ash zijn lippen, terwijl hij verder naar de deur liep en de trap op ging. ‘Dat was je nog bijna gelukt ook,’ merkte Mason op droge, maar toch wat achterdochtige toon op. [b]’Gelukkig niet. Moet je nagaan als ik iemand mijn gang in moet laten die zich zo makkelijk op de grond laat werken,’[b] merkte hij op haast nog drogere toon op, terwijl hij eenmaal boven afsloeg naar wat door moest gaan voor de badkamer.

’Gelukkig niet. Moet je nagaan als ik iemand mijn gang in moet laten die zich zo makkelijk op de grond laat werken,’ merkte hij haast nog droger op. ‘Dus, als ik het goed begrijp ga je me nu uittesten? Oftewel, ik kan nog meer van dit soort dingen verwachten?’ Ash haalde kort zijn schouders op, terwijl hij met een armbeweging duidelijk maakte dat Mason maar een kijkje moest nemen in wat mogelijk zijn badkamer ging worden. ’Daar komt het wel ongeveer op neer, ja. Samen met een rondleiding leek dat me een tijdbesparende klus.’ Het volgende ding had hij in zijn hoofd al klaarstaan. ’Dit hier is de… master bedroom. Met leuke extra’s.’ Hij wierp een schuine blik op de ander. Als hij maar geen hoogtevrees had.

‘Dit hier is de… master bedroom. Met leuke extra’s,’ had Ash de jongen verteld. Alhoewel hij in eerste instantie iets heel anders in zijn hoofd had, vormde er een leuk ‘tweede plan’ in zijn hoofd. De wantrouwende blik van Mason leek wel gaten in zijn hoofd te willen boren, maar hij besloot er even niets over te zeggen. Laat de jongen maar lekker in spanning over wat er zou gaan komen. Even bleef hij staan en keek zelf de kamer rond. Een redelijk fatsoenlijk tweepersoonsbed, een kale kast en wat gordijnen. ‘Je gaat me zeker niet vertellen wat je nog meer in gedachten hebt, of wel soms?’ Kort schudde hij zijn hoofd. ’Daar is toch zeker niets leuks aan.’ Nogmaals keek hij kort de kamer rond, alvorens hij zich op het bed liet vallen en hij zijn uitdrukking veranderde naar een nog iets serieuzere, bijna verleidelijke variant. Zijn ogen fixeerden zich op die van Mason, terwijl hij zacht op het matras naast hem klopte.

Ash was om een voor hem niet bijzonder duidelijke rede niet eens echt verbaasd, toen de jongen aarzelend op het bed afliep en naast hem op het matras kwam zitten. ‘Dus, waar komt deze omslag ineens vandaan?’ De getatoeëerde jongen liet zijn eerdere uitdrukking gaan en begon nu hardop te lachen. ’Je bent niet onknap,’ grinnikte hij zacht, terwijl hij zichzelf overeind drukte en naar de andere jongen toe leunde. ’En daarnaast is het simpelweg leuk om te zien hoe.. ver mensen gaan als ze denken dat ze iets willen.’ Hij likte haast speels aan het oor van de ander, alvorens soepel van het bed af te springen. ’Ik hoop niet dat je hoogtevrees hebt,’ klonk zijn stem weer emotieloos als beneden, alvorens hij zijn bovenlichaam uit het zijraam stak en met zijn handen de metalen ladder vastgreep die daar begon. Soepel greep hij een zo hoog mogelijke sport en zwaaide hij vervolgens ook zijn onderlichaam uit het raam.

De scheve grijns van eerder bleef de bruinharige jongen vasthouden, terwijl hij nog even terugkeek naar de jongen die op bed zat. Soepel klom hij het raam uit, de ladder op naar het oude maar degelijke dak dat daar op lag. Door zijn knieën gezakt sloop hij naar het midden van het dak, om zich daar langzaam te laten zakken en te wachten op Mason. ‘Is het toevallig ook onderdeel van je plan om me straks naar beneden te duwen?’ klonk het enigszins sarcastisch van beneden. ’Ik heb niets aan een ganglid met gebroken benen,’ merkte de getatoeëerde jongen op droge toon op. ’Wel ben ik benieuwd naar alles over jou. Waarom je hier zit, je volledige naam..’

Hij had de – niet onknappe – jongen verteld dat hij niets had aan een bendelid met gebroken benen. Hij vermelde er maar niet bij dat hij bang was dat de ander hem, in een laatste poging op het dak te blijven staan, vast zou pakken en mee zou sleuren. Immers had hij nog minder aan zichzelf met gebroken benen. ‘Mason Elijah Butler,’ stelde de ander zich met zijn volledige naam voor. ‘Ik ben opgepakt voor moord… en voor kannibalisme – maar dat terzijde,’ klonk het nonchalant. Met opgetrokken wenkbrauwen keek de getatoeëerde jongen Mason aan. ’Terzijde? Dat is juist het meest interessante deel. Wat heeft je daartoe gebracht?’