Godess of love

De blanke man trok zijn t-shirt over zijn hoofd en zwaaide het over een laaghangende tak van een boom naast het meer. Hoewel het al herfst was, was het nog een tamelijk warme dag - waarschijnlijk zo'n 20 graden, als hij moest gokken. Antonio had al een zwembroek aan en ook zijn schoenen stonden al netjes aan de kant van het water. Zonder aarzeling wierp hij zijn lichaam in het water en met een grote plons ging hij onder, om niet lang erna weer boven te komen. De jongeman haalde even zijn hand door zijn bruine haar, dat er bijna zwart uitzag als het nat was, en begon te zwemmen. Dat was altijd een goede training, om zijn spiermassa te behouden; want we wouden niet dat dat zou verdwijnen, het maakte hem knap en het zorgde ervoor dat elk meisje gegarandeerd op hem zou vallen. Dat, en zijn Italiaanse accent - dat werkte ook altijd goed.

Eerste post Venus!

Eens hij de overkant van het meer had bereikt zwom de jongeman terug. Het was al een tijd geleden dat hij gezwommen had, en hij had het nooit echt intensief gedaan; met zijn grote spiermassa was hij ook niet de beste zwemmer, hij moest zijn best doen om zichzelf boven te houden en door het water te trekken. Toch was het natuurlijk een geweldige training voor zijn armen en benen en zijn conditie. Antonio naderde relatief vlug terug de kant waar hij vandaan kwam, en wanneer hij boven kwam om adem te halen zag hij een meisje op de rand staan drinken. De bleke Italiaan stopte zodra het water niet diep genoeg meer was om in te zwemen en stond op. Nu moest het meisje aan de kant hem wel opgemerkt hebben; het water droop over zijn blote borstkas naar beneden. Hij haalde een hand door zijn haar en kamde het naar achter, zodat het niet meer warrig in zijn gezicht viel. De blik in zijn ogen was eerst wat onderzoekend, maar daarna vriendelijk. Hoewel hij zelf niet zo'n psychopaat was - volgens hemzelf toch niet - was iedereen dat hier natuurlijk wel, en hij moest hen te vriend houden. Antonio rekte zich even uit, waarbij zijn spierbundels goed zichtbaar waren, en liep verder de kant op. Hij zou haar eerst iets laten zeggen en dan beslissen of hij vriendelijk zou zijn of niet - in ieder geval zag ze er toch echt te jong uit om te charmeren.

Een halve glimlach krulde zich om zijn volle lippen en hij haalde één van zijn wenkbrauwen op, een uitdrukking die bijna spottend was, al hield hij het vriendelijk. Antonio had geen zin om hier meteen vijanden te gaan maken, en hij vond het grappig hoe het jonge meisje zo onder de indruk leek te zijn van hem. Nog steeds liep de bleke Italiaan dichterbij, tot hij vlak voor haar stopte. Hij was niet geweldig groot, toch niet voor een jongen, maar hij stak boven haar uit. Ze was niet lelijk, tuurlijk niet, maar waarschijnlijk maar een jaar of 16 - toch wat te jong naar zijn smaak. Hij stak zijn rechterhand uit, een charmante glimlach op zijn gelaat al bereikte die toch niet helemaal zijn ogen; maar hij was getraind genoeg om dat niet duidelijk te laten doorschijnen. De meeste meisjes keken daar toch niet echt naar, wist hij uit ervaring. Die waren helemaal van hun sokken geblazen door zijn biceps alleen al. "Hey.", antwoordde hij zachtjes met zijn zware stem. "Ik heet Antonio." Omdat hij niet meer zo jong was toen hij naar Amerika verhuisde, was zijn Italiaanse accent zwaar en duidelijk hoorbaar in elk woord dat hij sprak.

Het meisje stelde zich voor als Venus. Hij haalde zijn wenkbrauw wat op. Dat was een aparte naam; waarschijnlijk eerder een bijnaam, al hoefde dat niet. Even viel er een stilte, die voor hem neit zo zeer ongemakkelijk was al dacht hij graag dat dat voor haar wel zo was. Hij vond het leuk om te zien hoe iedere vrouw en ieder meisje zich anders leek te gedragen als ze hem zagen, hij vond het geweldig om zo'n effect op hen te hebben. Venus zag er onschuldig uit, en ergens vroeg hij zich wel af wat ze mispeuterd had om hier terecht te komen. Waarschijnlijk moord, of iets in die trant; dat was toch wat hem hier had gebracht. een simpele drugsdeal bracht je niet tot hier. Bij de vraag van het relatief jonge meisje haalde hij zijn schouders op. Antonio haalde ook nog eens zijn hand door zijn haar - dat was iets dat hij regelmatig deed, of hij nu nerveus was of helemaal relaxt. En hij was niet vaak nerveus. "In één van de steden, waarschijnlijk." Dat was toch waar hij zich gevestigd had. "Nu ja, eerder dorpen. Al moet je wel vechten voor een plekje daar, dat zie ik jou zo net nog niet doen."