People

Hij vond het altijd vermakelijk. Op het marktplein was het vaak druk, maar als het markt was, dan sloeg de bom in. Dan wemelde het van de mensen. En Dylan kroop dan in een donkere hoek, zijn capuchon over zijn hoofd getrokken en rustig kijkend naar mensen. Hoewel iedereen hier een psycho was, op wat voor manier dan ook, werd hij minder vaak opgemerkt dan dat hij had verwacht. En als hij al opgemerkt werd dan was een 'rot op' blik vaak al genoeg om mensen door te laten lopen. Veel van de tieners hier hadden überhaupt geen zin om aandacht in hem te steken. Sommigen wel, natuurlijk. Zo had hij al iemand gespot die hem na deed, deze persoon was ook in een donkere hoek gaan zitten, tegenover hem. Maar Dylan had haarfijn door dat deze persoon niet de mensen in de gaten hield, maar hem.
Hij besloot het te laten gaan, er geen aandacht aan te geven. Dat ging makkelijk aangezien zijn aandacht getrokken werd door iets anders. Schreeuwende stemmen, duidelijk een ruzie. Dylan richtte zijn hoofd op en zette zijn voeten beter onder zich neer, klaar om in actie te komen. Hoewel hij geen messen had om iemand neer te steken, kon hij het ook zonder. Hij zou zo iemand kunnen doden als hij dat wilde. Alleen de 'tegenstanders' hier waren van een ander kaliber dan wat hij vaak gewend was. Maar dat maakte het ook wel interessant, niet?

Net toen hij zijn aandacht van de persoon had gehaald die zich in een andere schaduwplek had verscholen, hij zijn voeten al beter onder hem had gezet, net op dat moment zag hij de persoon op hem af komen en werd zijn pols vastgepakt. Hij keek met opgetrokken wenkbrauwen naar de persoon. Het was een meisje, rossig haar, sproetjes, zachte ogen.
'Dat zou ik niet doen, als ik jou was,' haar stem was zacht, maar de dwingende ondertoon ontging hem niet. 'Oh, en waarom niet?' antwoordde hij.
[i]'Schaduwschuilers houden niet van ruzie, toch?'[/b] Dylan grinnikte even bij de benaming. 'Schaduwschuilers,' dat klonk zo slecht nog niet. 'Wel, deze schaduwschuiler is anders dan het standaard beeld wat jij blijkbaar in je hoofd hebt.' zei hij. Zijn toon was neutraal. Niet sarcastisch, maar ook niet aardig. 'De hele reden dat deze schaduwschuiler in de schaduw schuilt is om tussen ruzie's te zoeken en ertussen te komen,' het gaf hem een kik namelijk, het gevaar, en de klappen. Hij hield ervan. Hij trok zijn arm los en trok de capuchon beter over zijn hoofd heen. Maar de ruzie was al over en de twee ruzie makers waren al verder gekomen. Dylan zuchtte geïrriteerd en richtte zich op het meisje, waarna hij de capuchon toch maar van zijn hoofd af trok.
'Nou, bedankt. Je hebt mijn kans verpest. Mag ik dan tenminste weten hoe je heet?'

Lou bleef de wildvreemde pols met haar vingers omklemmen in het donker, hoewel ze zich ertoe had gezet haar blik van hun handen naar het nog onbekende gezicht te verplaatsen. Het duister en zijn lengte hielpen beiden niet mee om zijn gezicht goed te kunnen bestuderen. Ze kon donkere ogen onderscheiden. Zware wenkbrauwen en strakke jukbeenderen. De onderkant van zijn kin zag er daarbij al interessant genoeg uit, besloot Lou. Zo kon ze bijvoorbeeld vanaf deze hoek wel degelijk zien dat hij het ook grappig vond, van het schaduwschuilen. Even krulde haar lippen weer tevreden op. Ze kon het wel. Ze kon zich heus wel onder de mensen mengen. Het was nog zo slecht niet. Hij had een moedervlek. Links boven zijn mondhoek. Dat zag ze ook. Terwijl ze omhoog keek, vroeg ze zich af waarom hij een capuchon droeg. Met gefronst voorhoofd inspecteerde ze de stof rond zijn hoofd. Dat was nou ook weer niet nodig. Het was koud, dat zeker. Het was geen winter, dat zeker niet. Even werd ze afgeleid door een vlinder, die dwars door haar blikveld heen fladderde. Niet echt. Het was te koud voor vlinders.
Toen de jongen zich uit haar inmiddels wat verslapte greep losmaakte, wist ze pas dat ze zichzelf weer gek had gemaakt. Dat ze zich weer dingen ingebeeld had die er niet waren. Dat het misschien een beetje gek was, om iemand op deze manier te begroeten. Haar pupillen verwijdde zich, en haar mond vormde een kleine, onopvallende 'o'. Terug naar de werkelijkheid, waar ze zich niet als een klein kind hoorde te gedragen. 'Nou, bedankt. Je hebt mijn kans verpest. Mag ik dan tenminste weten hoe je heet?' God, ze had zijn hele gesprek gemist. Het leek tenminste alsof hij al eerder tegen haar had gepraat. Gelukkig stelde hij een vraag die ze wel wist te beantwoorden.
'Louise...' Het was niet meer dan een schorre fluistering. Ze schraapte haar keel en probeerde het nog eens. 'Lou.' Ze schudde haar hoofd. 'Sorry, sorry dat ik je kans verpeste.' Haar over haar schouder zwiepen, lachen. Dat leek er meer op, hoe het hoorde. Ze deed het vaker. Het bluffen als ze weer eens de wereld niet had meegekregen omdat die van haar eventjes stil was blijven staan. 'Met wie heb ik het genoegen deze intieme handdruk te delen?' Weer een glimlach, terwijl ze naar hem opkeek met een ietwat gekanteld hoofd en een speels opgetrokken wenkbrauw. Wat werd ze af en toe moe van zichzelf.

Het meisje leek even in een andere wereld te zijn. Dylan zag het. Zijn woorden voerden met de wind mee richting het meisje, stuitten op een barrière en vielen op de grond, doelloos. Dylan keek haar met vernieuwde interesse aan. Waar zouden haar gedachten nu zijn? Het was niet dat hij het niet herkende hoor, in tegendeel. Maar hij had het minder. Hij had alleen plotselinge wisselingen van karakter. Het had lang geduurd voordat hij daarachter kwam bij zichzelf. En niet lang daarna was hij hierin gedumpt.
'Louise...' Nu was hij degene die uit zijn gedachten getrokken werd. Even moest hij zichzelf bij elkaar rapen. Haar naam, hij had haar haar naam gevraagd. 'Lou,' zei ze daarna. Louise dus, of Lou. Hij zag onmiddelijk dat ze een soort masker opzette, mentaal gezien. Haar lach was nep, haar handelingen waren geforceerd.
'Met wie heb ik het genoegen deze intieme handdruk te delen?' volgde de vraag. Even ging hij na welke naam hij zou gebruiken. Aragorn was veiliger. Aragorn was zijn eigen masker. Maar had hij een masker nodig tegenover dit meisje? Ja, want zij had er zelf ook een op.
'Je kan me Aragorn noemen.' Hij keek haar aan en glimlachte half. 'Vind je dit al intiem? Het kan nog wel intiemer.' Hij kon het niet laten er een opmerking over te maken.