Secrets of the soil

De gierende wind in haar haren; als ze haar ogen dichtdeed, zat ze weer op de achterbank bij haar ouders in de auto. Haar hoofd uit het raam. De wind in haar haar. Het gevoel van totale vrijheid. Dat is gevaarlijk, Louise, hoorde ze zachtjes haar moeders stem in haar oor. Lou kneep haar oogleden harder samen, in een poging die kalmerende stem duidelijker te horen. Vergeefs. Het bleef een verbeelding. En bij het opendoen van haar ogen, lag de uitgestrekte, dorre vlakte er enkel nog afschuwelijker bij. Die kou, dat was wat Lou misschien nog wel het meest haatte van alles. Die bijtende, hongerige kou, die je, wanneer je even niet oplette, met huid en haar zou verslinden. De gevangenen waren haar vijanden niet. Nog niet tenminste.

Even haalde ze een hand uit haar zak om deze op haar onderbuik te leggen. Het was onbewust, natuurlijk, maar ze merkte het evengoed. Ze wierp een blik naar beneden en streelde de stof met haar duim. 'Alles is goed, baby. Nog maar even.' Niets dan leugens. Natuurlijk was het niet goed, en duurde het niet nog maar even. En de naalden in haar lichaam, die misschien nog wel de ergste straf waren geweest, waren maar al wat levendig in haar herinnering gegraveerd. Er was geen baby en er kwam geen baby. Ze wist het heus wel, maar in haar hoofd was het allemaal zo levendig. Plotseling herinnerde ze zich wat ze hier ook al weer kwam doen. Het liet haar uit haar gedachten opschrikken en naar haar binnenzak grijpen. Een klein, doorzichtig flesje. Nog geen tien milliliter, naar haar schatting. Ze liet het langzaam omkeren, tussen haar duim en wijsvinger geklemd. Even leek het op een andere inhoud dan ontsmettingsmiddel, maar die associatie schudde ze zo snel mogelijk van zich af. De inhoud van één flesje zou niets uithalen, dat wist ze ook wel. Daarom had ze bedacht de flesje op te sparen, bij iedere, tweeweekse zending, waarvan ze inmiddels wist dat ze die ontving. En waar het beter op te slaan dan hier, waar niemand iets te zoeken had? Veilig, uit de handen van die criminelen, waar Lou zich weigerde tot te rekenen.

Nadat ze het flesje had begraven, kwam ze omhoog van de koude grond en klopte haar spijkerbroek af. Ze was hier nooit geweest. 'Dag dag,' prevelde ze naar niemand in het bijzonder. Ze zette haar hakken in het zand, klaar om zich om te draaien.

| Open

Hoewel ze het niet altijd liet merken, was Lou zich wel degelijk bewust van de omgeving waarin ze zich bevond. Ze wist dat ze gestraft werd. En ze wist dat iedereen hier een straf uitzat, omdat ze gevaarlijk waren, of omdat ze mentaal niet helemaal goed waren zoals zij. Soms vergat ze het gewoon even, dat was alles. Ze was het ook even vergeten toen iemand haar blikveld in liep. De tekens die met inkt vrijwel zijn gehele huid in beslag hadden genomen, alarmeerde haar in de eerste instantie niet. Het was de toon waarop hij sprak die haar eraan herinnerde met wat voor personen ze hier te maken kreeg. Het waren de dingen die hij zei die haar eraan herinnerde dat ze bang moest zijn. 'Iets te verbergen, hmm?’ Lou hield haar hoofd gebogen, maar richtte haar ogen op om naar hem te kijken. Haar blik gleed weer naar de grond, en terug naar het nieuwe gezicht. Als ze zich op de zware wenkbrauwen focuste, vervaagde de inkt en zijn felle ogen wat. Lou schudde haar hoofd. Eerst langzaam, maar steeds heviger. Tot ze zag dat hij dichterbij kwam. Ze voelde het bloed haast stollen in haar aderen, haar hartslag een sprongetje maken. Koude adrenaline gleed over haar rug. Het beviel haar niet, hoe hij naar haar keek. Net iets te lang. Gelukkig was hijzelf degene de stilte te verbreken. 'Kijk maar uit, je weet nooit wie je het allemaal heeft zien doen.. en wie je daarvan vertrouwen kunt.' Schichtig wierp ze een vluchtige blik over beide schouders. Niemand. Waarom speelde hij spelletjes die Lou niet kende? Er was niets aan als je de regels niet kende. Ze keek naar hem. Hij had een vreemd soort lach op zijn gezicht, het was grappig. 'Wie ben je?' Haar stem was net iets boven fluistertoon. 'Jou kan ik wel vertrouwen. Vooruit dan. Jij mag het wel weten. Ik heb geen geheimen. Geheimen zijn slecht en geheimen maken dingen kapot.' Hoe stelliger ze klonk, hoe meer ze begon te mompelen. Het was niet per se naar hem bedoeld, meer als een verantwoording naar zichzelf, zodat ze zich later niet schuldig zou voelen. Lou's vorm van communicatie maakte haar kwetsbaarder dan een jong vogeltje. En ze stond op een open vlakte, klaar om verslonden te worden door de gieren.


| Neenn hij was nice! C: Owh poor Lou, ik heb het gevoel dat Ash iets te villain is voor haar, haha. Ik hoop dat je jij iets kunt met haar vreemde gebrabbel enz. :}