Eye of the tiger || Alice

Langzaam struinde de roodharige over de lege vlakte, die vlak langs het Noordelijke dorp lag. Een zachte zucht rolde over haar roodgekleurde lippen, terwijl haar bruine ogen de omgeving scanden. Ze was hier nu al enkele weken, maar veel bereikt had ze nog niet. Welgeteld had ze nu twee leden voor haar gang. Er was nog geen ontsnappingsmogelijkheid boven water gekomen. Kortgezegd, ze had een bloedhekel aan haar verblijf hier. Ze wilde haar vrijheid terug, haar oude leventje. Ze wilde weer gewone wapens in handen hebben, haar pijl en boog, messen of gedempte pistool, in plaats van de stok met een redelijk scherpgeslepen punt. Ze wilde weer tot in de late uren met iemand kunnen trainen – maar ze had niemand meer die ze genoeg vertrouwde.

Maia liet haar hand over haar lange rode vlecht strijken, terwijl ze in gedachten verzonken voor zich uitstaarde. Ze had haar zwarte vest om haar middel geknoopt. Ondanks dat het al herfst was, was het kouder dan ze verwacht had. Alert hief het meisje haar hoofd, toen ze het geluid van voetstappen dacht te onderscheiden van de wind. Haar blik gleed langs de omgeving, speurend naar de afkomst ervan. Haar ogen bleven hangen bij een silhouet in de verte. Ze klemde haar hand strakker om de geïmproviseerde speer heen, terwijl ze haar ogen gericht hield op het gestalte.  

Terwijl Maia was blijven staan, was het gestalte wel in beweging gekomen. Terwijl de persoon haar naderde, kon de roodharige steeds meer details herkennen. Het duurde niet lang voordat ze wist wie er voor haar stond. Alice. “Hey Maia,” klonk haar stem – verbazingwekkend vriendelijk. Maia dwong zichzelf een glimlach op haar gezicht te plakken, terwijl ze het meisje in zich op nam. “Alice,” reageerde ze – met een kort knikje ter begroeting. Ze zette de stok naast zich neer op de grond, om er vervolgens ontspannen op te leunen. Ze keek het meisje aan. “Dus, hoe bevalt je verblijf hier tot nu toe?” Ze had de blondine helemaal niet meer gezien sinds hun eerste ontmoeting, toen ze haar aangenomen had als lid van Reflex.

“Het went,” klonk het simpele antwoord van de blondine. Maia haalde onverschillig haar schouders op. Wat haar betreft raakte ze nog niet geheel gewend aan de situatie waar ze zich in bevond. Maar misschien was ze gewoon meer een gewoontemens dan ze altijd gedacht had. “Hoe gaat het verder met jou?” Verrast keek het roodharige meisje de ander aan. Alice leek niet het type om interesse te tonen in anderen of om überhaupt aardig te doen. “Gefrustreerd is het beste woord wat ik kan bedenken,” mompelde ze. “Hey euh, zin in een oefengevecht?” De woorden waren haar mond al uit voordat ze er goed over na had gedacht. Het was wellicht niet verstandig, maar ze had geen zin om te praten en dit was het eerste wat in haar opkwam. “Heb je al iets als ‘wapen’? Anders kunnen we ook gewoon oefenen zonder.”